1. Yeditepe (8:40)
2. Spring (7:19)
3. Huseyni (7:34)
4. Lunar Part I (1:16)
5. Lunar Part II (5:54)
6. Winter (7:27)
7. African Ballad (6:56)
8. Nothern Lights (7:20)

• Can Çankaya (Piyano)
• Apostolos Sideris (Kontrbas)
• Turgut Alp Bekoğlu (Davul)
• Onur Aymergen (Gitar)
• Tolga Bilgin (Trompet)

Onur Aymergen: Albüm sürecinde hep yanımda olan sevgili eşim Eda Aaymergen'e çok teşekkür ediyorum. Albümde kızım İda da bana 1African Ballad1 isimli şarkıda sesiyle eşlik etti.

Feridun Ertaşkan; Bir Temmuz sessizliği. 1960'lar. Küçük bir çocuğun o sıcak yaz öğleden sonraları tek başına oynadığı o ender anlar. Araba sesi yok, insan bağırışı yok, sadece Temmuz'un sessizliği. Anıların duygusal yolculuğunun başlangıcına dair eşsiz görüntüler. Pat Metheny, çocukluğunu anarken, demiryolu raylarından gelen tren sesinin zihninde bıraktığı izin öneminin altını çiziyor. Bu tür anılar, gelecekte yapacağımız şeyler için iz bırakan izlerdir.

Türkiye'nin telli çalgılarla ilişkisi uzun bir folklorik müzik geleneğine sahiptir, ancak modern gitarla ilişkisi daha çok 1945 sonrası doğan, caz tarihiyle kısmen paralel bir evrim geçiren Batı merkezli kuşakların öykünmeleriyle ilgilidir. 1950'li yıllardan itibaren bir avuç tutkulu Türk caz gitaristi, bilgi ve birikimlerini yalnızca kendileri geliştirmek zorunda kaldılar ve Batı'da caz çalmayı ve gözlemlemeyi başaran şanslı kişiler, bu bilgileri buraya taşıdılar.

Teknik virtüözlüğü güçlü ve eşsiz bir anlatım yeteneği sergileyen yeni nesil müzisyenlerin albümlerini dinlemek için 1980'lerden itibaren doğmuş müzisyenleri beklemek zorunda kaldık. Bu oyuncuların sayısının bir anda arttığı düşünülmemeli, hayır ama artık kesinlikle aramızdalar!

Diğer müzik türleri söz konusu olduğunda, virtüözlük 'yeterli' bir müzik tekniği olarak görülebilir, ancak cazda yalnızca genel olarak kabul edilen bir eşik, çıplak bir minimum olarak görülebilir. Teknik beceriye sanatsal ifade katmazsanız, aynalar salonundaki güzel yansıma olmak gibi daha önce bahsedilen metafor gibi olursunuz.

Onur Aymergen'in albümü, Türk caz gitar albümleri arşivine yeni eklenen bir albüm olabilir ama aynı zamanda, katkıda bulunduğu, tarihsel olarak mücadeleci bir mirasın birikiminin de taşıyıcısıdır ve bu birikime kendine özgü sesini katar. Sevgili Aymergen'in orijinal gitar sesini kimliğinin bir parçası olarak görmek niyetindeyim. Sesindeki zarafet aynadaki yansımasıdır.

Aymergen, açıkçası beni çok etkileyen yıldızları albümüne davet ederken notaları aşan bir uyumun peşinde olmuş. Kusursuz ton uyumu, beşlinin bütünsel sesinin bir anahtarına dönüşmüş, hatta sessizliği bile en önemli unsurlardan biri olarak bünyesine katmış. Bu müzik mimarisinin ana unsuru kuşkusuz Aymergen'in bestelerini bir araya getirirken gösterdiği yoğun özendir.

Görünüşe göre Aymergen, her müzisyenin icra yönünü parlatacak bir formül üretti. Tolga Bilgin'in trompeti, Aymergen'in gitarıyla birleştiğinde aynı ton renginin farklı bir tonu gibi çıkarken, Can Çankaya'nın klavyesi bu ikilinin kontrastına dönüşüyor. Kompozisyonlarda en başından beri tasarlanmış gibi görünen ton üstüne ton üçlü stili oldukça iyi çalışıyor. "Yeditepe" bu açıdan çok önemli bir örnektir. Sideris'in bası ve Bekoğlu'nun zilleri ritmik nabzı yükseltirken, başlangıçtaki bu sabit akışın doruk noktasına ulaşan bir yoğunlukla sona ulaşmasını sağlıyor.

Can Çankaya'nın piyano icrası, Türkiye'de türünün en seçkinlerinden biridir. Kendine has çalışması tüm albüme nüfuz ediyor, özellikle de "Northern Lights" şarkısında hissediliyor. Tolga Bilgin'in trompetinin oluşturduğu atmosferin ardından Çankaya'nın serbest akan piyanosu zor bir işi çok iyi hallediyor. Sadece "Northern Lights"ta değil, tüm albümde Turgut Alp Bekoğlu'nun gelmiş geçmiş en iyi performanslarından birini sergilediği davulculuğunu da özellikle vurgulamalıyım. Onur Aymergen, yıllardır her birini dikkatle takip ettiğim bu müzisyenleri, yeni ve özgün bir beşli anlatısında başarıyla birleştirmeyi başarmış.

Gitar bir enstrüman olarak caz tarihinin amiral gemileri olan "big band"lerin bir nevi üvey oğlu gibi olmuştur. Popüler müzikteki değişimlere gönderme yaparak mekanını, sesini ve repertuarını yenilerken, "caz gitar" da giderek öncü sanatçılar ortaya çıkarırken, bu müzisyenlerin her birinin kendine özgü bir ifade alanı geliştirdiğini gözlemledik. Bu gitaristler sayesinde caz standartları havuzundaki sınırlı yelpaze kapasite olarak büyüdü. Aymergen, kuşağının diğer eşsiz sanatçıları gibi bu döngünün yenilenmesine katkıda bulunmayı seçmiştir.

Umarım bu beşliyi konserlerde ve umarım en kısa zamanda yepyeni bir repertuvarla dinleyebiliriz.