| Hakkında |
Artık çığırından çıkan "seyretme kültürü" karşısında "duyma" ile yeni bir ilişki kurulması gereğinden yola çıkan Joachim E. Berend, kitabının hedefini "başlangıcından tersine tek bir stil üzerinde yoğunlaşmıyor; bilgisini, sadece bir tür müzikle duygusal ilişkiye girerek geliştirmek yerine duyguyu ve bilgiyi sürekli sınamak, sorgulamak ve yenilemek gerektiğine inanarak ragtime'den postmodern caza kadar tüm akım ve stilleri, solistleri, grupları armonik cazı kadar günümüzün elektronik müziğine de saygı duyuyor; elektronik tınıların cazdan rhythm-blueas'a, rock'tan pop'a tüm müzik stillerini etkilemesini modern insanın duyum ihtiyacının da elektronikleşmesinin göstergesi olarak görüyor; ve görüşünün kanıtlarının "...bunun, toplumun bütün katmanlarını, bütün sınfları kesen bir gelişme olmasında; kenar mahallelerden gettolara, entelektüel dünyanın müzik festivallerine kadar..." yayılmasında buluyor. Ayrıca hem incelediği dönemlerin hem de cazın yaratıcısı olan siyahların toplumsal gerçeklerini göz önünde tutarak yapıyor bu incelemeyi. "Modern iletişim toplumunda bilgi inanılmaz bir hızla yayılırken ülkeler ve kültürler arasındaki mesafe de giderek azalıyor; müzisyenler sürekli farklı tınılar, melodiler, gürültüler ve seslerle 'müzikal bilgi bombardımanı' altında yaşıyorlar. Etkilenmek kaçınılmazdır, hepsini dinliyoruz" diyen ünlü bir caz ustasından alıntı yaparak cazı evrensel bir çerçeveye oturtuyor. Cazın yazarı büyüleyen yanı, hem bir kolektifin hem de bireyin müziği oluşu. "Aynı anda her ikisi de olabilmesi cazın özüne dair çok şey anlatır," diyor ve ekliyor: "Bu özellik cazın modern insanın sosyal durumunu alatan özgünlüğüdür." Bu müzik tarzını yüzyılın manevi değerleri arasında görmek gerektiğine, "cazın insanliği"nin pek çok caz ustası tarafından paylaşıldığına dikkat çekerek, "Eğer bu kitabın sayfalarında böyle bir şey hissediliyorsa mutlu olurum" diyor. |
